Sjednica Predsjedništva Bosne i Hercegovine, koja je počela 4., a završila 8. aprila 1992. godine, jedna je od najznačajnijih u historiji ove institucije.
Sjednici su prisustvovali predsjednik i članovi Predsjedništva Alija Izetbegović, Stjepan Kljujić, Franjo Boras i Ejup Ganić, generalni sekretar Mile Akmadžić, predsjednik Vlade Jure Pelivan, ministar unutrašnjih poslova i njegov pomoćnik Alija Delimustafić i Jusuf Pušina, komandant Druge vojne oblasti JNA generalpukovnik Milutin Kukanjac, ministar za narodnu odbranu Jerko Doko, komandant Republičkog štaba Teritorijalne odbrane (TO) general-potpukovnik Drago Vukosavljević. Sjednici nisu prisustvovali članovi Predsjedništva Biljana Plavšić i Nikola Koljević.
Tada je promijenjen naziv naše države iz Socijalističke Republike BiH u Republiku BiH, proglašeno je stanje neposredne ratne opasnosti, a kao privremeni znak svih jedinica Teritorijalne odbrane određen je srednjovjekovni bosanski grb s ljiljanima.
Na dnevnom redu ove maratonske sjednice bila je samo jedna tačka, političko-sigurnosna situacija u Republici.
Prvog dana zasjedanja, 4. aprila, “konstatirano je da je situacija sve složenija i da se širi prostor oružanih sukoba“. Ocijenjeno je da legalno izabrana vlast ne funkcionira, da raste broj izbjeglih, da raste broj blokiranih saobraćajnica.
Zatražena je mobilizacija jedinica Teritorijalne Odbrane Grada Sarajeva i svih općina SRBiH kao i cjelokupnog rezervnog sastava tadašnje milicije SRBiH, piše Faktor.
Od JNA je zatraženo da vrati naoružanje i materijalno-tehnička sredstava općinskih i regionalnih štabova Teritorijalne odbrane BiH, koje je JNA ranije izuzela i stavila pod svoju kontrolu.
Te noći, paravojne jedinice SDS-a izvele su napad na neke policijske stanice u Gradu Sarajevu.
Na Bosanski Brod, bivša JNA i SDS vrše opći napad vatrom iz minobacača, topova i VBR-a. Dan prije, 3. aprila “srpske odbrambene snage” preuzele su kontrolu nad Banjom Lukom.
Istog dana pred kasarnom “Mostarski bataljon” u gradu na Neretvi eksplodirala je cisterna napunjena eksplozivom, što označava početak rata u tom gradu, koji je više od mjesec bio izložen teroru rezervista JNA iz Crne Gore.
U nastavku sjednice, 5. aprila, zaključeno je da se Predsjedništvo ubuduće nalazi u stalnom zasjedanju. Sjednicu su prekinuli događaji na Vrbanja mostu u Sarajevu, gdje je tog dana počinjen zločin na antiratnim demonstracijama, kada su SDS teroristi počeli pucati na okupljeni narod – ubijene su Olga Sučić i Suada Dilberović, a ranjen Miomir Vučijak (preminuo 6. aprila u bolnici)
Sljedećeg dana, Predsjedništvo donosi šest zaključaka. Prvi, da se u Sarajevu i Republici odmah osigura prekid vatre. Skupštini je naređeno da uđe u trajno zasjedanje. Zatraženo je i formiranje državne komisije koja je trebala utvrditi identitet i odgovornost onih koji su pucali na građane okupljene ispred Skupštine.
Podržana je i inicijativa za održavanje prijevremenih parlamentarnih izbora, a zbog situacije u Sarajevu, odlučeno je da se na teritoriji grada, dok opasnost traje, uvede vanredno stanje koje je podrazumijevalo, između ostalog, i uvođenje policijskog sata.
Dan kasnije, 7. aprila, Predsjedništvo nije zasjedalo jer se čekalo da nas Evropska zajednica prizna kao nezavisnu državu, što se i desilo.
Toga dana je i osuđeni ratni zločinac Momčilo Krajišnik na “srpskoj skupštini” potpisao dokument o proglašenju “nezavisne srpske republike“.
Sjednica se nastavlja i završava 8. aprila 1992. godine, kada Predsjedništvo donosi Uredbu o proglašenju neposredne ratne opasnosti, te briše “socijalistička” iz imena Republike.
Ukida se Republički štab TO i formira novi, o čijoj će upotrebi odlučivati Predsjedništvo. Uvodi se zvanični privremeni znak svih pripadnika TO – stari bosanski grb štitastog oblika, plave boje, presječen bijelom dijagonalnom gredom sa po tri zlatnožuta ljiljana u svakom polju.
Za komandanta Štaba TO imenovan je pukovnik Hasan Efendić, za načelnika Štaba pukovnik Stjepan Šiber, a za glavnog operativca imenovan je general Jovan Divjak.