Stanovnici ove evropske zemlje su toliko uvjereni u postojanje vilenjaka da čak mijenjju svoje urbanističke planove kako ne bi gradili puteve i naselja na mjestima gde žive vilenjaci.
Prema legendi, za vilenjake se vjeruje da su to djeca smrtnih ljudi i besmrtnih vila, malena mitološka bića, šiljatih ušiju koja donose sreću.
Stanovnici Islanda vjeruju u postojanje ovih mitoloških bića, dok su stanovnici Habnarfjerdira, malenog grada u blizini prijestolnice Rejkjavik, posebno ponosni visokom koncentracijom vilenjaka.
Postoje turističke ture gde vodiči pokazuju poznate vilenjačke lokacije, uključujući i veliku stijenu Hamarin, gde žive kralj i kraljica vilenjaka, a zbog koje je prije 50 godina put morao da bude preusmjeren da se vilenjaci ne bi uznemirili.
U obližnjem Kopavoguru, dionica Vilobrežnog puta je morala da bude sužena sedamdesetih godina sa dvije trake na samo jednu, pošto su se građevinske mašine neprekidno kvarile dok su pokušavale da unište stijenu u kojoj, se vjerovalo i vjeruje da i dalje, žive vilenjaci.
Tri su su glavna vilenjačka plemena: Vanyari “Lijepi”, Noldori “Znalci” i Teleri “Posljednji, Koji dolaze na kraju”. Osnovni naziv za sve vilenjake bio je quendi “govornici”, dok se ime Eldar, Eldalie “(narod) zvijezda”, jd. Elda, odnosilo samo na one među njima koji su, vođeni Oromeom, krenuli na put preko Međuzemlja. Oni među njima koji su na koncu stupili u Aman i Valinor nazivaju se kalaquendi “vilenjaci svijetla”, jer su vlastitim očima promatrali Dva stabla, Tyelperion i Laurelin u njihovu cvatu, i svijetlo koje je postojalo prije Sunca i Mjeseca, dok se oni koji nikada nisu stigli u Valinor u doba njegova blaženstva nazivaju moriquendi “vilenjaci tame”.
U njih se ubrajaju i oni koji nikada nisu krenuli na pohod, kao i oni koji su s vremenom zastranili. Od Telera u Međuzemlju jedino je Elwe Singollo, sindarskim imenom Elu Thingol, kralj Doriatha, bio ubrojen među kalaquende, bivajući jedan od trojice izaslanika koji su prvi od svih vilenjaka dospjeli u Blaženo kraljevstvo.