Senzori i zvučna signalizacija za slijepa i slabovidna lica su napravljena da prežive sve vremenske uslove.
Ipak, čini se da su inžinjeri preračunali kada su ih pravili obzirom da nisu tu uključili jedan bitan faktor – naše ljude.
Ne samo da senzori i danas, a godinama nakon što su prvi put postavljeni, za naše građane predstavljaju čudo tehnologije i onaj “žuti hepek”, već većina građana apsolutno ne znaju čemu to služi.
Žalosti što danas ukoliko krenete da prošetate gradom shvatit ćete da veliki broj senzora uopšte više ne funkcioniše i da je veoma mali broj njih koji su čitavi i služe svojoj svrsi.
Čini se da je naš čovjek pomislio da služe samo da se udare šakom, skine poklopac, čupaju kablovi, a nije razmišljao da to nekome znači siguran prelazak ulice.
Na pojedinim saobraćajnicama u Sarajevu, poput one u ulici Put života, ovi senzori imaju ulogu da zaustave saobraćaj. To funkcioniše tako što na pješačkom prelazu s druge strane Kampusa semafori uvijek pokazuju zeleno svjetlo, a naslanjanjem ruke na ovaj senzor nakon nekoliko sekundi semafor će pokazati crveno svjetlo.
To je barem tako nekada funkcionisalo, ali ne možemo potvrditi da je tako i danas.
Izgleda da ne smeta samo nama da gledamo “razvaljen” grad, kako naš novac propada jer neodgovorni, neobrazovani, needukovani i neodgojeni građani uništavaju javno dobro.
Uništavaju sve ono što je plaćeno novcem svih nas, pa tako i onoga koji uništava.
Nepoznat građanin ostavio je poruku na jednom ovakvom senzoru, kojem je očigledno jednako kao i nama muka što mora da gleda uništenu zvučnu signalizaciju.
Dio poruke se ne vidi, ali ona glasi otprilike ovako:
“Koji debil ima potrebu da razvali senzore za slijepa i slabovidna lica.”
