Vrhunac sarajevskog ugostiteljstva se veže za 1937. godinu kada je u Sarajevu bilo sedam stalno otvorenih hotela, četrnaest prenoćišta, deset bifea, devedeset osam kafedžija sa bosanskim kafanama, stotinu i šesnaest kafedžija po europskom urneku i stotinu trideset i četiri krčme.
Jedna od najposjećenijih krčmi četrdesetih godina dvadestog stoljeća bila je krčma Uglješe Cucića, na uglu ulice Logavina.
U krčmi Uglješe Cucića se jelo, pilo i teferičilo. U tom periodu nisu postojale sanitarne inspekcije koje bi narušavale harmoniju sarajevskih krčmi i kafana. Nisu postojali ni ugostiteljski standardi kojima bi se odredila težina šnicle, veličina ćevapa ili kvalitet bilo kojeg drugog specijaliteta.
Uz teleće glavuše, čorbe, sahane pune hrane, pila se Cucićeva poznata šljivovica.
Postojala su tri bitna kriterija po kojima su se sarajevske krčme razlikovale. Prvi je vezan za činjenicu da ko ima najbolju kuharicu, ima i najbolju krčmu. Kada je hrana ukusna, nije bitna lokacija, niti interijer.
Drugi kriterij je bio vezan za kvalitet rakije koja se mogla popiti unutar krčme, a treći kriterij se odnosio na broj stolova unutar krčme, jer ukoliko krčma ima više od deset stolova, kuharica će teško kvalitetno nahraniti sve goste.
Vremenom, riječ krčma je poprimila negativno značenje, pa su se sarajevske krčme ugasile i potpuno nestale.
Međutim, na oronuloj fasadi zgrade na početku ulice Logavina vide se još uvijek tragovi reklame za čuvenu šljivovicu Uglješe Cucića. Krčme nisu preživjele socijalističku Jugoslaviju, ratove i opsade Sarajeva, transformaciju grada, dolazak nekih novih ljudi, ali reklama na oronuloj fasadi zgrade svjedoči historiju jednog drugačijeg Sarajeva od ovog danas.